Afgelopen maandagmiddag rond een uur of 1 sta ik op de Provinciale weg voor het stoplicht om rechtsaf te slaan naar de A2 richting Utrecht. Bovenaan langs de kant zie ik een fraaie zwarte Mercedes, bij het linkervoorwiel staat een ietwat gezette man, vermoedelijk de chauffeur. “Lijkt te wachten, misschien een lekke band”, bedenk ik mij.
Bij “groen’ ga ik rijden, sla rechtsaf de bocht om, de man stapt naar voren en maakt armbewegingen waarna ik stop en gelijk het rechtervoorraam laat zakken. De man doet een beetje opgewonden, vertelt een verhaal dat hij zijn koffer kwijt is, Hij ondernemer, komt uit Oostenrijk en zit onthand om een paar liter benzine te kopen. Een benzinepomp ligt ongeveer 700 meter van ons vandaan. Ik overweeg hem daar-naar-toe te rijden maarr . . dan moet ik tegengesteld de afrit terugrijden.
Da’s niet wijs .. doe dat maar niet Piet Hein. Vanwege mijn eigen haast vraag ik hem wat hij precies wenst. Hij verzoekt mij om hem aan enige euro’s te helpen. Uit mijn portemonnaie trek ik 2 x 10 euro en overhandig ze. Door mijn hoofd schiet nog de gedachte dat ik het niet terug hoef te hebben. Dus bijvoorbaat maar afschrijven kun je er ook niet sjacherijnig van worden als het niet terugkomt.
Hij ziet wellicht nog briefjes van 50 in mijn knip en ‘smeekt met nadruk’ om meer, trekt daarbij een gouden ring van zijn vinger en legt die tezamen met een keurig visitekaartje op de rechtervoorstoel.
Ik geef hem vijftig euro en weer gooit hij een ring plus een armband op de zitting. “Bitte, bitte, bitte, ich bin Miljonair und morgen etc.etc. Geschäft zus und so.” Hij wenst met nadruk een visitekaartje van mij en zegt toe dat hij de volgende ochtend mij rijkelijk zal belonen. Toe maar, tof zeg.
Ik geef hem een biljet van 20, zo moet het genoeg zijn beste vriend. Hij neemt beleefd afscheid, hij komt morgen, maakt buigingen en ik geef gas. Vijf 5 seconden later bij het invoegen naar de snelweg kijk ik recht in de achteruitkijkspiegel en schreeuw tegen mijzelf uit volle borst; “Wat ben jij een grote, grote klootviool”. Verstand. . ja ach sommigen krijgen het pas heel, heel laat. Echt heel laat.
Het goud is niet wat het lijkt dus ‘op terugkomen’ hoef ik niet te rekenen.