Tegeltje, tegeltje aan de wand, het klokje slaat in het hele land.
Het zou toch een eenvoudig klusje moeten zijn!! Voor het maken van een Delftsblauw tegeltje draaide men in 1700 z’n handen niet om, de levering en betaling ging op basis van 1000 stuks. Vandaag de dag zijn er maar weinig artikelen die per duizend “gaan”.
Het was in die tijd hele dagen kneden, rollen en stampen met klei. Veel woorden van de klei werker zijn ontleend aan die van de bakker, of andersom??
Met zeer eenvoudige middelen werden tegeltjes gemaakt met een keur aan afbeeldingen, zoals beroepen, spelende kinderen en allerlei motieven. De afbeeldingen met een tulp zijn zeer exclusief en alom gevraagd.
Sommige van die hele fraaie lieve mooie begerenswaardige tegeltjes zijn moeilijk of niet te bemachtigen, zelfs niet voor heel veel geld. Laat je hart spreken en wordt verliefd in het Tegelmuseum in Otterloo. Een heel gezellig museum met een enorme collectie aan prachtige tegels, de 1 nog weer veel mooier dan de ander. U raakt maar moeilijk uitgekeken en praat er maanden nadien nog over. Da’s toch immers altijd bij een hevige verliefdheid
Het maken van een simpel “ouwerwets witje” komt over als een eenvoudig werkje. Vandaag de dag loop je een winkel binnen voor een zuivere kwaliteit klei, je kneedt, rolt & snijdt een tegeltje, drogen bakken, glazuren, schilderen, glazuren, zorgvuldig drogen en de oven in. Hupsakee…, de temperatuur loepzuiver instellen en dan 6 uur afbakken op 1117,689733 graden. Bij het openen van de ovendeur, 16 uur later, is de “teghelmaeker” zeer gespannen. Liggen er achter de deur enkel gruzelementen of mijn fraaie eerste tegel voor het oh zo gewenste dienblad. Het kan altijd allebei, in mijn geval was het geluk mij goedgezind.
Mijn 2 tegeltjes anno 2005 zien er best wel fraai uit.